Αντί δραματουργικού/σκηνοθετικού σημειώματος:
Σ' έναν κόσμο χωρίς θεούς, ποιος μένει να με μεταμορφώσει;
Έλεος δεν υπάρχει, οίκτος κανένας, κι όσο για τιμωρία, καμία δε μοιάζει αρκετή. Όλα τα αλίμονο ανακλώνται στα σύννεφα και γυρίζουν πίσω κενά, στο βάρος τους. Ποιος θα αναλάβει να σπάσει το εκμαγείο μου; Θα θέλω να πω 'εγώ', μα είναι κυρίως η ζωή.
Λύση άλλη δεν υπάρχει, παρά να πάρεις άλλο σχήμα, ή να αφανιστείς γραπωμένη από το προηγούμενο. Τελικά, είναι απλώς ένα σαρκίο. Μπορεί να πέσει μία μέρα πίσω σου στο πεζοδρόμιο, όπως στις σαλαμάνδρες. Μπορεί να στο ξεριζώσουν και να το βρεις να πουλιέται λαθραία στη μαύρη αγορά. Μπορεί να καταλήξει σε κάποιο παλιατζίδικο, σε μια βιτρίνα που η μάνα σου θα προσπεράσει αναρωτώμενη, γιατί αυτά τα βαλσαμωμένα μάτια μοιάζουν να την κοιτάζουν τόσο έντονα. Μπορεί κάθε κύτταρο του δέρματός σου να αντικατασταθεί, μα παραμένεις εσύ. Αρκεί να ξέρεις εσύ πώς είσαι εσύ, για να συνεχίζεις να είσαι.
Εσύ. Το Ε κομματιάζεται και χάνει σιγά σιγά και τις τρεις γραμμές του. Το σ λιώνει σσσσιγανά και γλείφει τη γη. Το ύ κρεμιέται από τον κέρινο του τόνο και ίπταται, αποφασισμένο να φτάσει στον ήλιο. Μοιάζει να μην έμεινε τίποτε από σένα. Κι όμως.
Μπορείτε να κοιτάξετε λίγο τον ουρανό;
Κατερίνα Σωτηρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου